9 lipca 1823 roku we Lwowie, w zamożnej rodzinie adwokata, Pawła Rodakowskiego przyszedł na świat Henryk, przyszły malarz reprezentujący nurt romantyzmu opartego na akademickim warsztacie. Jak się później okazało Rodakowski wszedł do grona najwybitniejszych polskich artystów XIX wieku; wraz z postaciami tej miary, co Piotr Michałowski i Jan Matejko stworzył w połowie tegoż stulecia podwaliny rodzimej sztuki o europejskiej klasie artystycznej.
Bezsprzecznie utrzymał też swą priorytetową pozycję w całościowo widzianych dziejach polskiej sztuki jako twórca romantyczny mistrzowsko władający malarskim warsztatem o akademickim rodowodzie. Szczególną maestrię osiągnął Rodakowski w dziedzinie portretu, portretu pogłębionego psychologicznie i werystycznie oddającego fizjonomiczne rysy modeli, znakomicie zakomponowanego, ale oszczędnego w środkach wyrazu, perfekcyjnie narysowanego i subtelnie wymodelowanego, o wysmakowanej tonacji kolorystycznej i laserunkowej fakturze.
Ambicją Rodakowskiego było opanowanie stojących najwyżej w akademickiej hierarchii kompozycji historycznych. Sceny takie wykonywał zgodnie z regułami ówczesnego kunsztu - przygotowywał się do ich realizacji studiując historyczny kontekst, dokumenty, przekazy literackie, ikonograficzne wzory, kostiumologiczne realia epoki, broń i zbroję. Fascynowała go postać Sobieskiego i dzieje jego orężnej chwały w dobie wojen polsko-tureckich co ujawnił w swojej "Bitwie pod Chocimie". Co ciekawe współczesne mu wydarzenia, tragizm narodowowyzwoleńczego powstania 1863 znalazł w twórczości Rodakowskiego nikłe odzwierciedlenie; reminiscencje przegranego zrywu zbrojnego pojawiły się jedynie w alegoryczno-historiozoficznej kompozycji "Wizja w więzieniu". Malarstwo rodzajowe traktował Rodakowski marginalnie, w realistycznej konwencji utrwalał jedynie drobne epizody z życia galicyjskiej wsi.
Życie towarzyskie jak przystało na dobrze wykształconego człowieka miał interesujące - zwłaszcza w okresie paryskim. Wszedł w krąg emigracyjnego środowiska skupionego wokół Hôtel Lambert; poznał Cypriana Norwida i Teofila Lenartowicza, zaprzyjaźnił się z Juliuszem Kossakiem i Leonem Kaplińskim, spotkał Artura Grottgera. Do jego pracowni przychodzili Eugéne Delacroix i Théophile Gautier. Podczas pobytu w Zakopanem w 1892 nawiązał bliskie kontakty ze Stanisławem Witkiewiczem i Henrykiem Sienkiewiczem. Po śmierci Jana Matejki został w 1894 wybrany dyrektorem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych i przewodniczącym Komitetu Muzeum Narodowego zaś tuż przed nagłą śmiercią objął stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych.
Zachęcamy do przeczytania biografii artysty dziale historia-kultura PAI
Henryk Rodakowski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
