Kazimiera Iłłakowiczówna. Poetka, tłumaczka-poliglotka, osobisty sekretarz Józefa Piłsudskiego. Karierę urzędniczki postrzegała w kategoriach służby Polsce a poezję uprawiała "w wolnych chwilach". Obie życiowe role z wybornym skutkiem.
Dzisiaj przypada rocznica jej urodzin. Przyszła na świat 6 sierpnia 1892 roku w Wilnie. Nie miała łatwego dzieciństwa. Była dzieckiem z nieformalnego związku nauczycielki języków obcych Barbary Iłłakowiczówny i Klemensa Zana - syna Tomasz Zana, bliskiego przyjaciela Adama Mickiewicza. Wcześnie osierocona przez matkę została przekazana na wychowanie do wuja, który nie poświęcał jej czasu. Ale miała też trochę szczęścia, wiele uzdolnień i chart ducha.
Jako nastoletnia panna przyjechała do Warszawy, by uczyć się w prestiżowej szkole im. Cecylii Plater. Była ciekawa świata, żywa i pewna siebie. Te cechy charakteru irytowały jedną z jej nauczycielek, która w przypływie zazdrości wyjawiła informacje o jej pochodzeniu. Dosadnie powiedziała Kazimierze, że jako nieślubne dziecko powinna czuć się pohańbiona i potępiona, a nie chodzić z podniesioną do góry głową. O nauczycielce nikt już nie pamięta, zaś ona sama - gdyby wiedziała jak potoczą się jej dalsze losy "Iłły"...
Przestrzeń artystyczną Kazimiery Iłłakowiczówny ustanowiły: sztuka poezji, sztuka prozy kreacyjnej, sztuka dokumentu biograficznego, sztuka przekładu - poezji, prozy, dramatu - sztuka poematu scenicznego. Przestrzeń życiową w szczególny sposób kształtowały lata dzieciństwa, lata studiów, lata posługi sanitarnej na froncie wschodnim pierwszej wojny światowej, lata pracy urzędniczej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, osobiste sekretarzowanie Józefowi Piłsudskiemu, lata pobytu w Siedmiogrodzie w czasie drugiej wojny światowej, wreszcie lata zesłańczego w istocie pobytu w Poznaniu, od roku 1947 do śmierci poetki w roku 1983.
Obie te przestrzenie istniały jakby obok siebie i wzajemnie w sobie się nie odbijały, co artystkę wyróżnia wśród pokoleniowych rówieśników, zwłaszcza Skamandra. Iłłakowiczówna zawsze była osobna, zawsze stała z boku artystycznej bohemy, a równocześnie zawsze funkcjonowała w centrum życia państwowego i kreujących je osób. Sztukę słowa traktowała z życzliwą żartobliwością, o wiele mniej - dla niej - ważną, niż sztuka urzędniczej sprawności. Piękno praktyczne wedle Iłłakowiczówny ważniejsze jest niż piękno piękna jako takiego.
Kiedy przebije się źródło,
napiją się wszyscy.
Gdy znaleźć będzie trudno,
ktoś nić pochwyci.
Nić może będzie z kropel,
może ze lśnień,
może widzialna w mroku,
może nie.
Szukający może schyli się z trudem,
może stanie i krzyknie…
Ale gdy znajdzie źródło,
napiją się wszyscy.
Zachęcamy do zapoznania się z całym niezwykłym życiorysem poetki - sekretarza, dostępnym w dziale kultura Polonijnej Agencji Informacyjnej. Warto, bo to piękna historia.
KAZIMIERA IŁŁAKOWICZÓWNA W DZIALE KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ