24 lipca 1979 odszedł Edward Stachura. Odszedł jest tu właściwym pojęciem, bo żył jak chciał i umarł jak chciał. Popełnił samobójstwo. Miał problem z samym sobą, nie wytrzymał presji. Oficjalna diagnoza - zespół urojeniowo-omamowy. Edward Stachura to postać ważna dla polskiej literatury zwłaszcza w okresie, w którym tworzył. A tworzył intensywnie, szczerze. I takiego właśnie powinniśmy go zapamiętać.
Stachura przyszedł na świat w 1937 roku we francuskim Charvieu w rodzinie polskich emigrantów. Stachurowie powrócili do Polski w 1948 roku i zamieszkali w Łazieńcu. Przyszły poeta chodził do Szkoły Podstawowej nr 2 – był przeciętnym uczniem. W wieku 17 lat zaczął pisać, a później podjął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim – był to dla niego bardzo trudny czas. Stachura często nie miał wtedy gdzie mieszkać i za co żyć. Był poetą na granicy literatury i życia, codzienności i niebanalności. Żył z dnia na dzień, poszukując swojego miejsca na świecie.
Legenda Edwarda Stachury często łączona jest z Bieszczadami – zupełnie niesłusznie! Przypisywanie Stachurze związków z Bieszczadami w takim stopniu, jak jest to powszechnie przyjęte, to tylko jeden z wątków legendy. Bieszczady idealnie pasowały do wyobrażenia o poecie.
Poeta bardzo dużo podróżował. Odbył podróż stypendialną do Meksyku, gdzie studiował literaturę na UNAM. Był również w Jugosławii, na Bliskim Wschodzie (przede wszystkim w Syrii), w Norwegii, Szwajcarii, Francji, Kanadzie i USA.
Edward Stachura tworzył poematy, lirykę, prozę poetycką – utwory pełne refleksji. Czerpał także inspiracje z ballad i gawęd. Na spotkaniach autorskich często grał na gitarze i śpiewał napisane przez siebie teksty, jak chociażby „Nie rozdziobią nas kruki, wrony”. Prowadził również dzienniki, notatki i zapiski (głownie w czasie podróży) mające być spostrzeżeniami dotyczącymi otaczającej go rzeczywistości. Jego twórczość pokazuje konflikt pomiędzy obcością, lękiem egzystencjalnym i odrazą do współczesnej rzeczywistości ograniczającej wolność a chęcią przeżywania i uznawania życia, natury, człowieka, etyki. Edward Stachura często na bieżąco i spontanicznie uzupełniał i aktualizował swoje dzieła, dlatego też nazywa się go twórcą „poezji czynnej”. W 1972 roku został laureatem literackiej Nagrody Fundacji im. Kościelskich.
3 kwietnia 1979 roku Edward Stachura najprawdopodobniej próbował popełnić samobójstwo, rzucając się pod nadjeżdżający elektrowóz. W wyniku tego zdarzenia stracił aż cztery palce u prawej dłoni. Po wypadku leczył się psychiatrycznie w szpitalu Drewnica pod Warszawą. Rozpoznano u niego zespół urojeniowo-omamowy. Obecnie pojawiają się opinie, że Stachura mógł cierpieć na chorobę afektywną dwubiegunową.
Na jakiś czas przed samobójczą śmiercią pisał dziennik zatytułowany „Pogodzić się ze światem”. 20 lipca ponownie zgłosił się do szpitala psychiatrycznego, w którym już wcześniej podejmował próby leczenia, jednak następnego dnia po zgłoszeniu opuścił placówkę bez uzgodnienia tego z personelem. 24 lipca 1979 roku zażył leki psychotropowe i próbował podciąć sobie żyły – nieskutecznie. Sięgnął po sznur i powiesił się w swoim mieszkaniu w Warszawie. Miał wtedy zaledwie 42 lata. Pochowano go na Cmentarzu Komunalnym Północnym.
Edward Stachura w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
