192 lata temu we Florencji zmarł Michał Kleofas Ogiński, kompozytor, autor „Pożegnania ojczyzny”. W czasie Insurekcji Kościuszkowskiej członek Rady Najwyższej Litewskiej. Teoretyk muzyki, pamiętnikarz, pisarz polityczny.

Michał Kleofas Ogiński - kompozytor, dyplomata, piastował funkcję podskarbiego wielkiego litewskiego. Urodził się 25 września 1765 r. w Guzowie pod Warszawą, ale znaczną część życia spędził na Litwie, w Wilnie. W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie i na skrzypcach (początkowo u Ivana Jarnovicia w Warszawie, następnie w 1798 u Giovanniego Viottiego w Paryżu). Muzykował w majątkach arystokracji, grając dzieła Haydna, Mozarta, a nawet wczesne kompozycje Beethovena. U stryja Michała Kazimierza w Słonimiu poznał wystawiane tam w latach siedemdziesiątych opery włoskie i francuskie.

W latach 1790-1791 jako dyplomata podróżował do Hagi, Amsterdamu i Londynu. Uczestniczył aktywnie w ówczesnym życiu politycznym kraju, biorąc udział w obradach Sejmu Czteroletniego. W 1792 roku opowiedział się po stronie konfederatów targowickich, należał także do grupy magnatów, którzy podpisali z Rosją i Prusami traktaty rozbiorowe. W 1794 wziął jednak udział w zakończonym klęską powstaniu kościuszkowskim, co spowodowało konfiskatę jego majątku i zmusiło go do wyjazdu za granicę, do Wenecji.

Na lata 1797-98 datuje się paryski epizod w życiu Ogińskiego, kiedy to osobiście poznał Napoleona Bonapartego. Pod koniec 1801 roku powrócił w rodzinne strony i zamieszkał niedaleko Wilna. Po zakończeniu kampanii w 1812, podczas której opowiedział się po stronie cara Aleksandra I, działał w środowisku wileńskim, organizując koncerty i przedstawienia. W 1823 roku przeniósł się do Florencji, gdzie pozostał aż do śmierci 15 października 1833 r., pochowany w bazylice Santa Croce.

Dorobek kompozytorski M. K. Ogińskiego to głównie polonezy. Ponadto pisał walce i mazurki na fortepian, marsze, pieśni powstańcze i rewolucyjne oraz stworzył operę "Zélis et Valcour ou Bonaparte au Caïre". Jest też autorem pamiętników (t. 1 - 4 1826-27) oraz "Listów o muzyce" (1828). Jako twórca polonezów często wykorzystywał Ogiński tematy zaczerpnięte z ówczesnej twórczości operowej i z popularnych romansów francuskich. Był pierwszym kompozytorem w historii muzyki polskiej, który stworzył typ tańca stylizowanego, później po mistrzowsku rozwiniętego przez Chopina. Jako autor wyżej wspomnianych walców i mazurków uznany jest za jednego z głównych przedstawicieli miniatury fortepianowej doby przedchopinowskiej.

Michał Kleofas Ogiński w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI