Jego wiersze śpiewał Marek Grechuta, Przemysłąw Gintrowski, Grzegorz Turnau, Dorota Ślęzak. Wykreowany przez Tadeusza Nowaka obraz literacki to mocno zakotwiczona w wiejskiej realności nostalgiczna opowieść o pożegnaniu z ojczyzną. Tą małą – rozumianą jako dom i obejście, ogród i sad, łąka i pole, plaża i rzeka, las i wzgórze. I tą historyczną – pojmowaną jako włościańskie obyczaje, odwieczne tradycje, prastare ceremoniały, które na skutek gwałtownych zmian, szczególnie powojennej migracji ze wsi do miast, z nagła i bezpowrotnie odchodzą w przeszłość. Odszedł i poeta, 10 sierpnia 1991 roku zmarł na zawał serca, ale wiersze pozostały.
Motywy wiejskiej tradycji i zmitologizowany język stanowią charakterystyczne elementy świata powieściowego Tadeusza Nowaka. Jego pisarstwo niesie w sobie rodzaj onirycznego transu. Utwory Tadeusza Nowaka utrzymane są w baśniowo-balladowej konwencji, sięgają do pokładów literatury ludowej, archetypów i motywów zaczerpniętych Pisma Świętego. Technikę poetycką Nowaka nazwano "biblijnym alegoryzmem". I słusznie, ale o tym należy przekonać się samemu czytając jego utwory.
Urodził się 11 listopada 1930 roku we wsi Sikorzyce pod Tarnowem w rodzinie chłopskiej. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był członkiem grupy poetyckiej Muszyna, do której należeli także Jerzy Harasymowicz oraz Tadeusz Śliwiak, a także grupy Barbarus, którą założył wraz z Janem Bolesławem Ożogiem.
Jako poeta zadebiutował w roku 1948 wierszem Wieś ogłoszonym na łamach tygodnika „Wici”, zaś w 1953 wydał pierwszy zbiór wierszy Uczę się mówić. W 1956 ogłosił tom poezji pod znamiennym tytułem Prorocy już odchodzą. W 1962 zadebiutował jako prozaik zbiorem opowiadań Przebudzenia, zaś w roku 1966 wydał powieść Takie większe wesele. Sławę i popularność przyniosła mu powieść A jak królem, a jak katem będziesz opublikowana w 1968. W roku 1972 Henryk Bereza w książce Związki naturalne zaliczył go – obok m.in. Stanisława Piętaka, Wiesława Myśliwskiego, Mariana Pilota i Edwarda Redlińskiego – do tzw. nurtu chłopskiego w literaturze polskiej. Jego utwory cieszyły się wielkim uznaniem zarówno krytyków, jak i czytelników.
Publikował równolegle książki poetyckie i prozatorskie. Z jednej strony: W jutrzni, Psalmy, Bielsze nad śnieg, Nowe psalmy, z drugiej: Diabły, Dwunastu, Prorok, Wniebogłosy. Ostatnią jego książką, wydaną na trzy lata przed śmiercią, jest tomik Pacierze i paciorki. Do jego wierszy komponowali muzykę: Marek Grechuta, Przemysław Gintrowski i Grzegorz Turnau.
W rok po śmierci pisarza przyjaciel pisarza prof. Stanisław Balbus ogłosił książkę krytycznoliteracką Poezja w czasie marnym. O metafizyce i historiozofii poezji Tadeusza Nowaka, zaś w roku 1999 dwie jego nieukończone powieści: Jak w rozbitym lustrze oraz Jeszcze ich słyszę, widzę jeszcze.
Tadeusz Nowak w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
