20 stycznia 1913 r. w Villmanstrand w Finlandii urodził się Jan Kajus Andrzejewski, harcmistrz, uczestnik kampanii polskiej 1939 r., żołnierz ZWZ-AK, ppłk WP. W czasie powstania warszawskiego dowódca Brygady AK „Broda 53”, dokonującej aktów dywersji przeciw Niemcom.
Jan Kajus Andrzejewski urodził się 20 stycznia 1913 r. w fińskiej miejscowości Villmanstrand (obecnie Lappeenranta). Jego matka, Malwina Backlund była Finką, ojciec Jan – Polakiem, z zawodu farmaceutą. W wieku dwóch lat mały Jan zamieszkał z rodzicami w Petersburgu. W 1922 r. przenieśli się do Polski. Pierwsze nauki Jan zdobywał w gimnazjum w Mołodecznie, a od 1926 r. uczęszczał do wileńskiego Państwowego Gimnazjum im. Joachima Lelewela.
Po zdaniu matury w 1931 r. Andrzejewski związał swoją karierę z wojskiem. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie (1932–1933) i Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie (1933–1936) oficer służby stałej Wojska Polskiego; kolejno dowódca plutonu, adiutant dowódcy 1 batalionu saperów i instruktor Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie.
W kampanii wrześniowej 1939 r. dowódca plutonu 3 samodzielnej zmotoryzowanej kompanii 60 batalionu saperów w składzie Armii „Modlin”, potem Armii „Warszawa”. Uczestniczył m.in. w obronie Warszawy. W konspiracji od listopada 1939 r., początkowo w tzw. sztabie dywizji Dowództwa Głównego SZP, a po utworzeniu Związku Odwetu (ZO) w kwietniu 1940 r. został dowódcą jednego z dwóch pierwszych patroli ZO w Warszawie. Od połowy 1942 r. po powiększeniu stanu liczebnego patrolu został utworzony Oddział Specjalny „Jana” (OS Jana, „Osjan”), na czele którego stanął jako dowódca. Oddział ten wchodził w skład jednostki dyspozycyjnej ZO pod kolejnymi kryptonimami: „Motor”, „Sztuka”, „Deska” i „Broda”, podległej od końca 1942 r. Kedywowi KG AK.
Od grudnia 1943 r. zastępca kpt. Mieczysława Kurkowskiego, dowódcy „Sztuki”, a od maja 1944 r. dowódca „Deski” („Brody”), Oddziału Dyspozycyjnego Kedywu KG AK w sile brygady, w skład którego wchodził m.in. batalion „Zośka”. Należał do Rady Wychowawczej Warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Planował, organizował i kierował wieloma akcjami dywersyjnymi Kedywu oraz osobiście uczestniczył jako obserwator m.in. w akcjach „Wieniec”, „Polowanie” i „Bielany”.
W Powstaniu Warszawskim dowódca „Brody” w składzie zgrupowania „Radosław” ppłk. Jana Mazurkiewicza na Woli, potem na Starym Mieście, w obronie którego położył znaczne zasługi. Prowadził 1 sierpnia natarcie batalionu „Zośka” na tzw. Twierdzę, szkołę zamienioną na koszary niemieckie przy ul. Okopowej, dowodził przeciwnatarciem części batalionu „Zośka”, w wyniku którego 6 sierpnia odzyskano oba cmentarze na Woli. 26 sierpnia kierował przeciwuderzeniem części „Zośki” i „Czaty” na Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych przy ul. Sanguszki.
20 sierpnia mianowany harcmistrzem, a rozkazem z 28 sierpnia awansowany do stopnia majora za wyjątkową odwagę i wybitne dowodzenie.
Poległ w nocy z 30 na 31 sierpnia 1944 r. na ul. Bielańskiej w czasie przebijania się oddziałów Grupy „Północ” ze Starego Miasta do Śródmieścia.
Pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ